Mijn oma had enorme stapels damestijdschriften, van voor de oorlog tijdens en na de oorlog.
Toen ik als klein meisje vroeg waarom ze die bewaarde zei ze dat vrouwen belangrijk zijn en dat ik het later wel zou begrijpen.

Maar ik heb het nooit begrepen.
Voordat ik de kans kreeg me na haar overlijden in de tijdschriften te verdiepen hadden mijn oom en moeder ze weggegooid.

Een flink aantal jaren later wilde een van mijn zoons weten wat ik ervan vond als hij parachutist zou worden.
Ik was me bewust dat hij een van mijn dromen voor mezelf ging realiseren en hield me wat op een afstand. 'Volg je dromen als je de kans hebt.'
Dat deed hij en werd een ervaren parachutist, springend met de ronde bollen die in de tweede wereldoorlog werden gebruikt.

Toen mijn kinderen groot genoeg waren en ik iets voor mezelf kon gaan doen wilde ik me opgeven voor de training en kwam tot de ontdekking dat een paar dagen daarvoor de leeftijdsgrens was verlaagd. Ik kon geen opleiding in mijn eigen land meer volgen, en het geld ontbreekt me om naar het buitenland te gaan voor training.

Weer buitengesloten!

Het was in de tijd dat ik probeerde erkenning te krijgen voor de rol die mijn familie heeft gespeeld in het verzet.
Ik probeerde ook meer uit te vinden over de rol van mijn vader, die het land verliet toen de duitsers hem zochten, naar Engeland ontsnapte en koos voor dienst in The Royal Air Force.

Ineens werd ik door iemand een Royal Air Force dochter genoemd.
Het voelde alsof iemand me een plaats gaf in de geschiedenis.
Ondanks het feit dat ik niets heb gedaan in de oorlog, ik was nog niet eens geboren, kreeg ik respect.

Ik herinnerde me de woorden van mijn oma: 'vrouwen zijn belangrijk'.
Het opende mijn ogen voor het gebrek aan kennis over de rol van de vrouwen in de oorlog.
Ze waren niet alleen maar arbeidsters op het land, maar sprongen ook achter de linies, waren piloten en nog veel meer.

Ik besloot me te richten op de rol van de vrouwen in de Tweede Wereldoorlog, in plaats van de grond te zoeken in de lucht.

.